deceptio
Latín[editar]
dēceptiō | |
clásico (AFI) | [deːˈkɛp.tɪ.oː] |
rima | ep.ti.o |
Etimología[editar]
De dēcipiō, -ere ("engañar") y el sufijo tiō,1, y aquel del prefijo dē- y capiō, -ere ("coger").2
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | dēceptiō | dēceptiōnēs |
Vocativo | dēceptiō | dēceptiōnēs |
Acusativo | dēceptiōnem | dēceptiōnēs |
Genitivo | dēceptiōnis | dēceptiōnum |
Dativo | dēceptiōnī | dēceptiōnibus |
Ablativo | dēceptiōne | dēceptiōnibus |
- 1 Derecho
- Engaño, fraude, decepción.
- Uso: latín tardío (codex iustinianus).1