dimidius
Latín[editar]
dīmidius | |
clásico (AFI) | [diːˈmɪ.dɪ.ʊs] |
rima | i.di.us |
Etimología[editar]
Adjetivo[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | dīmidius | dīmidia | dīmidium | dīmidiī | dīmidiae | dīmidia |
Vocativo | dīmidie | dīmidia | dīmidium | dīmidiī | dīmidiae | dīmidia |
Acusativo | dīmidium | dīmidiam | dīmidium | dīmidiōs | dīmidiās | dīmidia |
Genitivo | dīmidiī | dīmidiae | dīmidiī | dīmidiōrum | dīmidiārum | dīmidiōrum |
Dativo | dīmidiō | dīmidiae | dīmidiō | dīmidiīs | dīmidiīs | dīmidiīs |
Ablativo | dīmidiō | dīmidiā | dīmidiō | dīmidiīs | dīmidiīs | dīmidiīs |
- b
- Pero con idea de duplicación en la locución parte dīmidiā auctus: el doble.1
- 2
- En sentido más amplio: incompleto, mutilado.1
Locuciones[editar]
- parte dīmidiā auctus - el doble más grande (lit. aumentado por el doble).1