mons

De Wikcionario, el diccionario libre
icono de desambiguación Entradas similares:  móns

Latín[editar]

mons
clásico (AFI) [mõːs̠]
eclesiástico (AFI) [mɔns]
rima ons

Etimología 1[editar]

Del protoitálico *monti-, y este del protoindoeuropeo.1 Compárese el avéstico maiti- ("montaña", "altura"), el nórdico antiguo mønir ("cumbre de un techo"), el córnico antiguo menit ("montaña") y el galés mynydd ("montaña").1
mentum, minae.

Sustantivo masculino[editar]

1
Montaña.
  • Ejemplo:

parturiunt montes, nascetur ridiculus mus.Traducción: - Están pariendo las montañas, un ridículo ratón nacerá.

  • Ejemplo:

In his autem,' inquit 'quae videntur retractari et corrigi debuisse, is maxime locus est, qui de monte Aetna factus est. Nam cum Pindari, veteris poetae, carmen, quod de natura atque flagrantia montis cius compositum est, aemulari vellet, eiusmodi sententias et verba molitus est, ut Pindaro quoque ipso, qui nimis opima pinguique esse facundia existimatus est, insolentior hoc quidem in loco tumidiorque sit.'.Traducción: Gelio, Noctes Atticae, XVII, 10:8.

2
Peñasco.
3
Gran cantidad de algo.
  • Uso: figurado.
4
Animal montano o salvaje, fiera.
  • Uso: propio del bajo latín, plm, metonimia usada generalmente en la lengua literaria, en especial en la poética

Locuciones[editar]

Locuciones y refranes con mōns

Información adicional[editar]

descendientes


Véase también[editar]

Referencias y notas[editar]

  1. 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 387. ISBN 978-90-04-16797-1