narratio
Latín[editar]
| narrātiō | |
| clásico (AFI) | [narˈraː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología[editar]
De narrō, -āre ("narrar") y el sufijo tiō.
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | narrātiō | narrātiōnēs |
| Vocativo | narrātiō | narrātiōnēs |
| Acusativo | narrātiōnem | narrātiōnēs |
| Genitivo | narrātiōnis | narrātiōnum |
| Dativo | narrātiōnī | narrātiōnibus |
| Ablativo | narrātiōne | narrātiōnibus |
- b Retórica
- Aquella parte del discurso en la que se declaran los hechos de un caso.1