praecautio
Latín[editar]
praecautiō | |
clásico (AFI) | [praɪˈkaʊ.tɪ.oː] |
grafías alternativas | præcautiō |
rima | au̯.ti.o |
Etimología[editar]
De praecaveō, -ēre ("precaver") y el sufijo tiō,1 y aquel del prefijo prae- y caveō, -ēre ("estar en guardia").2
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | praecautiō | praecautiōnēs |
Vocativo | praecautiō | praecautiōnēs |
Acusativo | praecautiōnem | praecautiōnēs |
Genitivo | praecautiōnis | praecautiōnum |
Dativo | praecautiōnī | praecautiōnibus |
Ablativo | praecautiōne | praecautiōnibus |
- 1
- Precaución.
- Uso: latín post-clásico.1
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 Lewis, Charlton T. & Charles Short (ed.) (1879). «praecautio“», A Latin Dictionary (en inglés). Nueva York: Harper and Brothers. ISBN 978-0-19-864201-5.
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press