roncar

De Wikcionario, el diccionario libre
icono de desambiguación Entradas similares:  ronçar

Español[editar]

roncar
pronunciación (AFI) [roŋˈkaɾ]
silabación ron-car
acentuación aguda
longitud silábica bisílaba
rima

Etimología 1[editar]

Del latín rhonchāre, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Producir un ruido específico, grave y áspero, con la garganta y las fosas nasales con la respiración y durante el sueño.
  • Ejemplo: Acuéstate de lado, ¿sí? Es que cuando roncas no puedo dormir.
2
Por extensión la generación por animales o cosas de un ruido grave, desagradable, áspero y prolongado.
  • Ejemplo: El mar roncaba.

Locuciones[editar]

  • ser el que ronca: Ser quien manda o es el primero en un grupo (Chile, coloquial)

Conjugación[editar]

Véase también[editar]

Traducciones[editar]

Traducciones


Asturiano[editar]

roncar
pronunciación (AFI) /ronˈkaɾ/
silabación ron-car
acentuación aguda
longitud silábica bisílaba
rima

Etimología 1[editar]

Del latín rhonchāre, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Roncar.1

Locuciones[editar]

locuciones

Catalán[editar]

roncar
central (AFI) [ruŋˈka]
valenciano (AFI) [roŋˈkaɾ]
baleárico (AFI) [roŋˈka]
acentuación aguda
longitud silábica bisílaba
homófonos roncà
rima a

Etimología 1[editar]

Del latín rhonchāre, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Roncar.
2
Ronronear.

Información adicional[editar]

Gallego[editar]

roncar
pronunciación falta agregar

Etimología 1[editar]

Del latín rhonchāre, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Roncar.

Conjugación[editar]

Occitano[editar]

roncar
languedociano (AFI) [ruŋˈka]
provenzal (AFI) [ʁuŋˈka]

Etimología 1[editar]

Del latín rhonchāre, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Roncar.

Información adicional[editar]

Portugués[editar]

roncar
brasilero (AFI) [hõˈka(h)]
carioca (AFI) [χõˈka(χ)]
paulista (AFI) [hõˈka(ɾ)]
gaúcho (AFI) [hõˈka(ɻ)]
europeo (AFI) [ʁõˈkaɾ]
alentejano/algarvio (AFI) [ʁõˈka.ɾi]
acentuación aguda
longitud silábica bisílaba
rima a(ʁ)

Etimología 1[editar]

Del latín tardío rhonchāre3, y este del latín rhonchus, del griego antiguo ῥέγχος.

Verbo intransitivo[editar]

1
Roncar.
2
Producir ruidos áperos (como los de la locomotora).
3
Retumbar.

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Referencias y notas[editar]

  1. Academia de la Llingua Asturiana. «roncar», en Academia de la Llingua Asturiana: Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana, edición digital, Oviedo: ALLA. ISBN 978-84-8168-208-3.
  2. Real Academia Galega (2017). «roncar», en Real Academia Galega: Dicionario da Real Academia Galega, edición digital, A Coruña: RAG. ISBN 978-84-87987-80-9.
  3. «roncar». En: Dicionário online Caldas Aulete.