amico

Italiano

amico

• Pronunciación:  /a.ˈmi.ko/ (AFI)

• Audio

Del latín amicus ("amigo")

Adjetivo

	Singular	Plural
Masculino	amico	amici
Femenino	amica	amiche

1

Amigo.

Derivados

• amichetto (diminutivo)
• amichevole
• amicone

Forma verbal

2

Primera persona singular (io) del presente de indicativo de amicarsi ("amistarse").

Latín

Etimología 1

amīcō ¹

• amico: [ aˈmiː.koː ] (latín clásico, AFI)

De amicus ("amigo").

Verbo transitivo

presente activo amīcō, presente infinitivo amīcāre, perfecto activo amīcāvī, supino amīcātum.

1

Ganarse la simpatía de alguien, propiciar.

Conjugación

Flexión de amīcōprimera conjugación, perfecto con v

indicativo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	amīcō	amīcās	amīcat	amīcāmus	amīcātis	amīcant
	imperfecto	amīcābam	amīcābās	amīcābat	amīcābāmus	amīcābātis	amīcābant
	futuro	amīcābō	amīcābis	amīcābit	amīcābimus	amīcābitis	amīcābunt
	perfecto	amīcāvī	amīcāvistī	amīcāvit	amīcāvimus	amīcāvistis	amīcāvērunt, amīcāvēre
	pluscuamperfecto	amīcāveram	amīcāverās	amīcāverat	amīcāverāmus	amīcāverātis	amīcāverant
	futuro perfecto	amīcāverō	amīcāveris	amīcāverit	amīcāverimus	amīcāveritis	amīcāverint
pasivo	presente	amīcor	amīcāris, amīcāre	amīcātur	amīcāmur	amīcāminī	amīcantur
	imperfecto	amīcābar	amīcābāris, amīcābāre	amīcābātur	amīcābāmur	amīcābāminī	amīcābantur
	futuro	amīcābor	amīcāberis, amīcābere	amīcābitur	amīcābimur	amīcābiminī	amīcābuntur
	perfecto	amīcātus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	amīcātus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	amīcātus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	amīcem	amīcēs	amīcet	amīcēmus	amīcētis	amīcent
	imperfecto	amīcārem	amīcārēs	amīcāret	amīcārēmus	amīcārētis	amīcārent
	perfecto	amīcāverim	amīcāverīs	amīcāverit	amīcāverīmus	amīcāverītis	amīcāverint
	pluscuamperfecto	amīcāvissem	amīcāvissēs	amīcāvisset	amīcāvissēmus	amīcāvissētis	amīcāvissent
pasivo	presente	amīcer	amīcēris, amīcēre	amīcētur	amīcēmur	amīcēminī	amīcentur
	imperfecto	amīcārer	amīcārēris, amīcārēre	amīcārētur	amīcārēmur	amīcārēminī	amīcārentur
	perfecto	amīcātus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	amīcātus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	amīcā	amīcātō	amīcātō	amīcāre	amīcātor	amīcātor
	plural	amīcāte	amīcātōte	amīcantō	amīcāminī	—	amīcantor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		amīcāre	amīcāvisse	amīcātūrus -a,-um esse	amīcārī	amīcātus -a,-um esse	amīcātum īrī
participios		amīcāns (amīcantis)	—	amīcātūrus -a,-um	—	amīcātus -a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo		acusativo	dativo/ablativo
		amīcandum	amīcandī	amīcandō	amīcandus -a,-um	amīcātum	amīcātū

Etimología 2

amīcō ²

• amico: [ aˈmiː.koː ] (latín clásico, AFI)

Forma adjetiva

1

Forma del dativo singular masculino de amīcus.

2

Forma del dativo singular neutro de amīcus.

3

Forma del ablativo singular masculino de amīcus.

4

Forma del ablativo singular neutro de amīcus.

Forma sustantiva

5

Forma del dativo singular de amīcus.

6

Forma del ablativo singular de amīcus.