communicatio
Apariencia
commūnicātiō | |
clásico (AFI) | [kɔmˌmuː.nɪˈkaː.tɪ.oː] |
rima | a.ti.o |
Etimología
[editar]De commūnicō, -āre ('compartir') y el sufijo tiō, de commūnis ('común') y el sufijo -icō, -icāre,[1] y aquel del prefijo con- y mūnus ("función", "obligación").[2]
Sustantivo femenino
[editar]3.ª declinación (m/f consonante) | ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | commūnicātiō | commūnicātiōnēs |
Vocativo | commūnicātiō | commūnicātiōnēs |
Acusativo | commūnicātiōnem | commūnicātiōnēs |
Genitivo | commūnicātiōnis | commūnicātiōnum |
Dativo | commūnicātiōnī | commūnicātiōnibus |
Ablativo | commūnicātiōne | commūnicātiōnibus |
Referencias y notas
[editar]- 1 2 Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.
- ↑ Michiel de Vaan. Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Página 395. Editorial: Leiden. Brill, 2008. ISBN: 9789004167971.