communicatio
Latín[editar]
| commūnicātiō | |
| clásico (AFI) | [kɔmˌmuː.nɪˈkaː.tɪ.oː] |
| rima | a.ti.o |
Etimología[editar]
De commūnicō, -āre ("compartir") y el sufijo tiō, de commūnis ("común") y el sufijo -icō, -icāre,1 y aquel del prefijo con- y mūnus ("función", "obligación").2
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | commūnicātiō | commūnicātiōnēs |
| Vocativo | commūnicātiō | commūnicātiōnēs |
| Acusativo | commūnicātiōnem | commūnicātiōnēs |
| Genitivo | commūnicātiōnis | commūnicātiōnum |
| Dativo | commūnicātiōnī | commūnicātiōnibus |
| Ablativo | commūnicātiōne | commūnicātiōnibus |
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- ↑ de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 395. ISBN 978-90-04-16797-1