cubitum
Latín
cubitum 1
- cubitum: [ ˈkʊ.bɪ.tũː ] (latín clásico, AFI)
Probablemente de cubitum, el part.perf.pas. de cubō, -āre ("estar echado").1
- Variante: cubitus
Sustantivo neutro[editar]
2.ª declinación (-um)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | cubitum | cubita |
Vocativo | cubitum | cubita |
Acusativo | cubitum | cubita |
Genitivo | cubitī | cubitōrum |
Dativo | cubitō | cubitīs |
Ablativo | cubitō | cubitīs |
Véase también[editar]
cubitum 2
- cubitum: [ ˈkʊ.bɪ.tũː ] (latín clásico, AFI)
Forma verbal[editar]
- 2
- Participio perfecto pasivo de cubō.2
Referencias y notas[editar]
- ↑ de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 148. ISBN 978-90-04-16797-1
- ↑ El participio perfecto pasivo en verbos intransitivos solo existe en el acusativo singular neutro en frases impersonales.