dimitto

Latín

dīmittō
clásico (AFI)	[diːˈmɪt.toː]
rima	it.to

Etimología

Del prefijo dis- y mittō ('largar').^[1]

Verbo transitivo

presente activo dīmittō, presente infinitivo dīmittere, perfecto activo dīmīsī, supino dīmissum.

1: Enviar en todas direcciones.^[1]

2: Dejar ir, liberar, largar, despedir.^[1]

b: Dejar ir, despedir, dispersar (asambleas, el senado, etc.).^[1]

c: Dar permiso para marcharse, licenciar, despedir, dejar ir (legiones, soldados, etc.).^[1]

3: Despedir (de un cargo, etc.), deponer, destituir.^[1]

Conjugación

Flexión de dīmittōtercera conjugación, perfecto con s

indicativo		singular			plural
indicativo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dīmittō	dīmittis	dīmittit	dīmittimus	dīmittitis	dīmittunt
	imperfecto	dīmittēbam	dīmittēbās	dīmittēbat	dīmittēbāmus	dīmittēbātis	dīmittēbant
	futuro	dīmittam	dīmittēs	dīmittet	dīmittēmus	dīmittētis	dīmittent
	perfecto	dīmīsī	dīmīsistī	dīmīsit	dīmīsimus	dīmīsistis	dīmīsērunt, dīmīsēre
	pluscuamperfecto	dīmīseram	dīmīserās	dīmīserat	dīmīserāmus	dīmīserātis	dīmīserant
	futuro perfecto	dīmīserō	dīmīseris	dīmīserit	dīmīserimus	dīmīseritis	dīmīserint
pasivo	presente	dīmittor	dīmitteris, dīmittere	dīmittitur	dīmittimur	dīmittiminī	dīmittuntur
	imperfecto	dīmittēbar	dīmittēbāris, dīmittēbāre	dīmittēbātur	dīmittēbāmur	dīmittēbāminī	dīmittēbantur
	futuro	dīmittar	dīmittēris, dīmittēre	dīmittētur	dīmittēmur	dīmittēminī	dīmittentur
	perfecto	dīmissus ^{-a, -um} sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	dīmissus ^{-a, -um} eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	dīmissus ^{-a, -um} erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
subjuntivo		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dīmittam	dīmittās	dīmittat	dīmittāmus	dīmittātis	dīmittant
	imperfecto	dīmitterem	dīmitterēs	dīmitteret	dīmitterēmus	dīmitterētis	dīmitterent
	perfecto	dīmīserim	dīmīserīs	dīmīserit	dīmīserīmus	dīmīserītis	dīmīserint
	pluscuamperfecto	dīmīsissem	dīmīsissēs	dīmīsisset	dīmīsissēmus	dīmīsissētis	dīmīsissent
pasivo	presente	dīmittar	dīmittāris, dīmittāre	dīmittātur	dīmittāmur	dīmittāminī	dīmittantur
	imperfecto	dīmitterer	dīmitterēris, dīmitterēre	dīmitterētur	dīmitterēmur	dīmitterēminī	dīmitterentur
	perfecto	dīmissus ^{-a, -um} sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	dīmissus ^{-a, -um} essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
imperativos		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	dīmitte	dīmittitō	dīmittitō	dīmittere	dīmittitor	dīmittitor
	plural	dīmittite	dīmittitōte	dīmittuntō	dīmittiminī	—	dīmittuntor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		dīmittere	dīmīsisse	dīmissūrus ^-a,-um esse	dīmittī	dīmissus ^-a,-um esse	dīmissum īrī
participios		dīmittēns (dīmittentis)	—	dīmissūrus ^-a,-um	—	dīmissus ^-a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo	gerundivo	acusativo	dativo/ablativo
		dīmittendum	dīmittendī	dīmittendō	dīmittendus ^-a,-um	dīmissum	dīmissū

Referencias y notas

1 2 3 4 5 6 «dimitto» en Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Karl Ernst Georges. Editorial: Hahnsche Buchhandlung. Hannover, 1913.

[g-1] 1 2 3 4 5 6 «dimitto» en Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Karl Ernst Georges. Editorial: Hahnsche Buchhandlung. Hannover, 1913.

[1]