gnarus
Latín[editar]
| gnārus | |
| Clásico (AFI): | [ˈŋnaː.rʊs] |
| Variante: | nārus (arcaica) |
Etimología[editar]
Del protoitálico *gnāro-, y este del protoindoeuropeo *ǵnh₃-ro- ("conocido") (< ǵneh₃-ri-/ǵnoh₃-ri- "conocimiento", "sabiduría").[1] Compárese el griego antiguo γνώριμος (gnṓrimos, "conocido").[1]
→ (g)nōscō
Adjetivo[editar]
|
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
|
||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | gnārus | gnāra | gnārum | gnārī | gnārae | gnāra |
| Vocativo | gnāre | gnāra | gnārum | gnārī | gnārae | gnāra |
| Acusativo | gnārum | gnāram | gnārum | gnārōs | gnārās | gnāra |
| Genitivo | gnārī | gnārae | gnārī | gnārōrum | gnārārum | gnārōrum |
| Dativo | gnārō | gnārae | gnārō | gnārīs | gnārīs | gnārīs |
| Ablativo | gnārō | gnārā | gnārō | gnārīs | gnārīs | gnārīs |
- 1
- En sentido activo, especialmente con genitivo: que se tiene conocimiento o experiencia (de algo específico o tácito), conocedor, informado, versado, experimentado.[2]
- 2
- Con fuerza pasiva, generalmente seguido de dativo: conocido, familiar.[2]
- Antónimos: ignārus, incōgnitus, ignōtus
Información adicional[editar]
Derivados de gnārus en latín
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 267. ISBN 978-90-04-16797-1
- ↑ 2,0 2,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
