haver

De Wikcionario, el diccionario libre
Ir a la navegación Ir a la búsqueda

Catalán[editar]

Etimología 1[editar]

 haver
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!
  • Pronunciación:  [ əˈvɛ ] (AFI), [ əˈβɛ ] (central) (AFI), [ aˈβe ] (nordoccidental) (AFI), [ aˈβeɾ ] (valencia) (AFI) o [ aˈveɾ ] (valencia) (AFI).

Del latín habēre ("tener"), y este del protoitálico *χab/f-ē-, del protoindoeuropeo *gʰh₁b(ʰ)- o bien *ghabh-.

Verbo auxiliar[editar]

1
Haber.

Sustantivo masculino[editar]

Singular Plural
haver havers
2
Posesión.
3
Crédito.

Locuciones[editar]

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Etimología 2[editar]

 haver
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!

Verbo transitivo[editar]

1
Variante de heure.
2
Variante de haure.

Judeoespañol[editar]

 haver
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!
Grafía alternativa:  חאב׳יר

Etimología[editar]

Del hebreo חבר.

Sustantivo masculino[editar]

1
Amigo, camarada o compadre.

Portugués[editar]

 haver
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!
  • Pronunciación:  [ aˈve(ɻ) ] (Brasil meridional) (AFI), [ aˈve(ɹ) ] (Paulista) (AFI) o [ ɐˈveɾ ] (Portugal) (AFI).

Etimología[editar]

Del galaicoportugués aver ("haber"), y este del latín habēre ("tener"), del protoitálico *χab/f-ē-, del protoindoeuropeo *gʰh₁b(ʰ)- o bien *ghabh-.

Verbo auxiliar[editar]

1
Haber.
  • Uso: formal.
  • Sinónimo: ter (coloquial).

Verbo impersonal[editar]

2
Existir o haber.

Verbo intransitivo[editar]

3
Acontecer, haber, ocurrir o suceder.

Verbo transitivo[editar]

4
Poseer o tener.
5
Recuperar.

Sustantivo masculino[editar]

Singular Plural
haver haveres
6
Deuda (pendiente).

Locuciones[editar]

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Referencias y notas[editar]

  • «haver». En: Dicionário online Caldas Aulete.
  • VV.AA. (1998) "haver". En: Gran diccionari de la llengua catalana. Barcelona: Institut d'Estudis Catalans