inconsuetus
| incōnsuētus | |
| clásico (AFI) | [ɪŋˌkõː.sʊˈeː.tʊs] [ɪŋˌkɔn.sʊˈeː.tʊs] |
| rima | u.e.tus |
Etimología
[editar]Del prefijo in-2 ('no') y cōnsuētus ('acostumbrado'), participio perfecto pasivo de cōnsuescō, -scere ("acostumbrarse").[1]
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | incōnsuētus | incōnsuēta | incōnsuētum | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuēta |
| Vocativo | incōnsuēte | incōnsuēta | incōnsuētum | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuēta |
| Acusativo | incōnsuētum | incōnsuētam | incōnsuētum | incōnsuētōs | incōnsuētās | incōnsuēta |
| Genitivo | incōnsuētī | incōnsuētae | incōnsuētī | incōnsuētōrum | incōnsuētārum | incōnsuētōrum |
| Dativo | incōnsuētō | incōnsuētae | incōnsuētō | incōnsuētīs | incōnsuētīs | incōnsuētīs |
| Ablativo | incōnsuētō | incōnsuētā | incōnsuētō | incōnsuētīs | incōnsuētīs | incōnsuētīs |
- 2
- Con genitivo: no acostumbrado (a), no habituado (a).[1]
- Sinónimo: īnsuētus