infimus
Latín[editar]
īnfimus | |
clásico (AFI) | [ˈĩː.fɪ.mʊs] [ˈɪn.fɪ.mʊs] |
rima | in.fi.mus |
Etimología[editar]
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Adjetivo[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | īnfimus | īnfima | īnfimum | īnfimī | īnfimae | īnfima |
Vocativo | īnfime | īnfima | īnfimum | īnfimī | īnfimae | īnfima |
Acusativo | īnfimum | īnfimam | īnfimum | īnfimōs | īnfimās | īnfima |
Genitivo | īnfimī | īnfimae | īnfimī | īnfimōrum | īnfimārum | īnfimōrum |
Dativo | īnfimō | īnfimae | īnfimō | īnfimīs | īnfimīs | īnfimīs |
Ablativo | īnfimō | īnfimā | īnfimō | īnfimīs | īnfimīs | īnfimīs |
- 1
- Superlativo de īnferus.1
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press