infractio
Latín[editar]
īnfractiō | |
clásico (AFI) | [ĩːˈfrak.tɪ.oː] [ɪnˈfrak.tɪ.oː] |
rima | ak.ti.o |
Etimología[editar]
De īnfringō, -ere ("romper", "quebrar") y el sufijo tiō, y aquel del prefijo in-1 y frangō, -ere ("romper", "quebrar").1
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | īnfractiō | īnfractiōnēs |
Vocativo | īnfractiō | īnfractiōnēs |
Acusativo | īnfractiōnem | īnfractiōnēs |
Genitivo | īnfractiōnis | īnfractiōnum |
Dativo | īnfractiōnī | īnfractiōnibus |
Ablativo | īnfractiōne | īnfractiōnibus |
- 1
- Acción de quebrantar, postrar, subyugar (el espíritu de una persona): abatimiento.1