locutus
Apariencia
locutus | |
clásico (AFI) | [ˈɫ̪ɔkʊt̪ʊs̠] |
eclesiástico (AFI) | [ˈlɔːkut̪us] |
rima | o.ku.tus |
Etimología 1
[editar]De loquor ("hablar") y el sufijo -tus3.[1]
Sustantivo masculino
[editar]4.ª declinación (-us)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | locūtus | locūtūs |
Vocativo | locūtus | locūtūs |
Acusativo | locūtum | locūtūs |
Genitivo | locūtūs | locūtuum |
Dativo | locūtuī | locūtibus |
Ablativo | locūtū | locūtibus |
Forma flexiva
[editar]Forma verbal
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | locūtus | locūta | locūtum | locūtī | locūtae | locūta |
Vocativo | locūte | locūta | locūtum | locūtī | locūtae | locūta |
Acusativo | locūtum | locūtam | locūtum | locūtōs | locūtās | locūta |
Genitivo | locūtī | locūtae | locūtī | locūtōrum | locūtārum | locūtōrum |
Dativo | locūtō | locūtae | locūtō | locūtīs | locūtīs | locūtīs |
Ablativo | locūtō | locūtā | locūtō | locūtīs | locūtīs | locūtīs |
- Ejemplo:
De floribus puellae locutae erant→ Las niñas habían hablado de flores.