manducare
Apariencia
| manducare | |
| pronunciación (AFI) | [mãn̪d̪uˈkaɾe] |
| silabación | man-du-ca-re |
| acentuación | llana |
| longitud silábica | tetrasílaba |
| rima | a.ɾe |
Forma flexiva
[editar]Forma verbal
[editar]- 1
- Primera persona del singular (yo) del futuro de subjuntivo de manducar.
- Uso: anticuado
- 2
- Tercera persona del singular (él, ella, ello; usted, 2.ª persona) del futuro de subjuntivo de manducar.
- Uso: anticuado
| manducare | |
| pronunciación (AFI) | /man.duˈka.ɾe/ |
| silabación | man-du-cà-re |
| acentuación | llana |
| longitud silábica | tetrasílaba |
| rima | a.ɾe |
Etimología 1
[editar]Del latín manducare ('masticar').
Verbo transitivo
[editar]Conjugación
[editar]Conjugación
*: Uso formal
Referencias y notas
[editar]Categorías:
- Wikcionario:Desambiguación
- Español
- ES:Palabras llanas
- ES:Palabras tetrasílabas
- ES:Rimas:a.ɾe
- ES:Formas verbales en subjuntivo
- ES:Términos anticuados
- Italiano
- IT:Palabras llanas
- IT:Palabras tetrasílabas
- IT:Rimas:a.ɾe
- IT:Verbos regulares
- IT:Primera conjugación
- IT:Palabras provenientes del latín
- IT:Verbos transitivos
- IT:Verbos
- IT:Términos obsoletos