mirus
| mīrus | |
| clásico (AFI) | [ˈmiː.rʊs] |
| rima | i.rus |
Etimología
[editar]Del protoitálico *smeiro-, y este del protoindoeuropeo *sméi-ro- ('risa').[1] Compárese el sánscrito ásmera (á-smera "sin sonreír") y smáyate ("sonríe"), el griego antiguo φιλομμειδής (pʰilommeidēs) (pʰilo-mmeidēs "a quien le gusta reír"), el letón smiêt ('reír') y el tocario B smiyäm ('sonreír').[1]
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | mīrus | mīra | mīrum | mīrī | mīrae | mīra |
| Vocativo | mīre | mīra | mīrum | mīrī | mīrae | mīra |
| Acusativo | mīrum | mīram | mīrum | mīrōs | mīrās | mīra |
| Genitivo | mīrī | mīrae | mīrī | mīrōrum | mīrārum | mīrōrum |
| Dativo | mīrō | mīrae | mīrō | mīrīs | mīrīs | mīrīs |
| Ablativo | mīrō | mīrā | mīrō | mīrīs | mīrīs | mīrīs |
Referencias y notas
[editar]- 1 2 Michiel de Vaan. Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Página 382. Editorial: Leiden. Brill, 2008. ISBN: 9789004167971.