notare
Entradas similares: notaré
Español[editar]
notare | |
pronunciación (AFI) | [noˈt̪a.ɾe] |
silabación | no-ta-re |
acentuación | llana |
longitud silábica | trisílaba |
rima | a.ɾe |
Forma verbal[editar]
- 1
- Primera persona del singular (yo) del futuro de subjuntivo de notar.
- Uso: anticuado.
- 2
- Tercera persona del singular (ella, él, ello; usted, 2.ª persona) del futuro de subjuntivo de notar.
- Uso: anticuado.
Italiano[editar]
notare | |
pronunciación (AFI) | /noˈta.re/ |
Etimología[editar]
Del latín notare.
Verbo transitivo e intransitivo[editar]
- 1
- Notar.
Conjugación[editar]
Conjugación
*: Uso formal
Latín[editar]
notāre | |
clásico (AFI) | [nɔˈtaː.rɛ] |
rima | o.ta.re |
Forma verbal[editar]
- 1
- Infinitivo presente activo de notō.
Referencias y notas[editar]
Categorías:
- Wikcionario:Desambiguación
- Español
- ES:Palabras llanas
- ES:Palabras trisílabas
- ES:Rimas:a.ɾe
- ES:Formas verbales en subjuntivo
- Italiano
- IT:Palabras provenientes del latín
- IT:Verbos
- IT:Verbos transitivos
- IT:Verbos intransitivos
- IT:Verbos regulares
- IT:Primera conjugación
- Latín
- LA:Rimas:o.ta.re
- LA:Formas verbales en infinitivo