singular
Apariencia
singular | |
pronunciación (AFI) | [siŋ.ɡuˈlaɾ] |
silabación | sin-gu-lar |
acentuación | aguda |
longitud silábica | trisílaba |
rima | aɾ |
Etimología 1
[editar]Del latín singularis.
Adjetivo
[editar]singular (sin género) ¦ plural: singulares
Locuciones
[editar]Véase también
[editar]Traducciones
[editar]Traducciones [▲▼]
- Afrikáans: [2] enkelvoud (af); [2] singularis (af)
- Catalán: [1-2] singular (ca)
- Serbocroata: jednina (sh); singular (sh)
- Danés: [2] ental (da)
- Esperanto: [2] ununombro (eo); singularo (eo)
- Francés: [1-2] singulier (fr)
- Gallego: [1-2] singular (gl)
- Inglés: [1-2] singular (en)
- Irlandés: [1] singilteach (ga); [2] uatha (ga)
- Italiano: [2] singolare (it)
- Latín: [1-2] singularis (la)
- Portugués: [1-2] singular (pt)
- Ruso: [2] единственный (ru)
- Turco: [2] tekil (tr)
singular | |
Received Pronunciation (AFI) | /ˈsɪŋ.ɡjʊ.lə/ |
General American (AFI) | /ˈsɪŋ.ɡjə.lɚ/ ⓘ |
Etimología 1
[editar]Del inglés medio singuler, del francés antiguo singuler, del latín singularis, del latín singulus.
Adjetivo
[editar]- 1
- Ser solo uno de una población.
- Ejemplo: A singular experiment cannot be regarded as scientific proof of the existence of a phenomenon.
Sustantivo
[editar]- 2 Lingüística
- Una forma de una palabra que se refiere a solo una persona o cosa; singular.
- 3 Lógica
- Eso que no es general; una instancia específica.