-tum
Latín[editar]
-tum | |
clásico (AFI) | -tum [t̪ʊ̃ˑ] |
eclesiástico (AFI) | -tum [t̪um] |
variantes | -sum, -atum, -itum |
rima | um |
Etimología 1[editar]
Probablemente de del latín endo ("-tus").1
Sufijo[editar]
2.ª declinación (-um)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | -tum | -ta |
Vocativo | -tum | -ta |
Acusativo | -tum | -ta |
Genitivo | -tī | -tōrum |
Dativo | -tō | -tīs |
Ablativo | -tō | -tīs |
- 1
- Partiendo de arbustum forma sustantivos neutros denotando lugares donde crecen plantas de cierto tipo.1
- Ejemplo: cārectum, salictum, virgultum, etc.
Etimología 2[editar]
Del protoindoeuropeo *-tu-, este sufijo que forma sustantivos abstractos deverbales y que sirve como infinitivo en varias lenguas indoeuropeas en latín también da forma a los supinos.2
Sufijo[editar]
- Ejemplo: altum, apertum, cantum, captum, cultum, dictum, doctum, etc.
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
- ↑ Miller, D. Gary (2006). Latin Suffixal Derivatives in English and their Indo-European Ancestry. Oxford: Oxford University Press, p. 122. ISBN 0-19-928505-5.