amic

De Wikcionario, el diccionario libre

Catalán[editar]

amic
occidental (AFI) [aˈmik]
oriental (AFI) [əˈmik]
acentuación aguda
longitud silábica bisílaba
rima ik

Etimología[editar]

Del catalán antiguo amich y del provenzal antiguo amic, y estos del latín amīcum ("amigo"), de amāre ("amar") e -icum.1

Adjetivo[editar]

Singular Plural
Masculino amic amics
Femenino amiga amigues
1
Amigo.

Sustantivo masculino[editar]

Singular Plural
Masculino amic amics
Femenino amiga amigues
2
Amigo, amigote, colega, compadre, compinche.

Información adicional[editar]

Cognados catalanes

Véase también[editar]

Francés antiguo[editar]

amic
pronunciación falta agregar

Sustantivo masculino[editar]

Singular Plural
Nominativo amis
amic
Oblicuo amic amis
1
Variante de ami.

Occitano[editar]

amic
pronunciación (AFI) [a.mik]
grafías alternativas ami2

Etimología[editar]

Del provenzal antiguo amic ("amigo"), y este del latín amīcum ("amigo"), de amāre ("amar") e -icum.

Sustantivo masculino[editar]

Singular Plural
Masculino amic amics
Femenino amigas amigas
1
Amigo, amigote, colega, compadre, compinche.

Información adicional[editar]

Cognados occitanos

Provenzal antiguo[editar]

amic
pronunciación falta agregar

Etimología[editar]

Del latín amīcum ("amigo"), de amāre ("amar") e -icum.

Sustantivo masculino[editar]

1
Amigo, amigote, colega, compadre, compinche.

Información adicional[editar]

Rumano[editar]

amíc
pronunciación (AFI) [aˈmik]

Etimología[editar]

Del italiano amico ("amigo")3, y este del latín amīcum ("amigo"), de amāre ("amar") e -icum.

Sustantivo masculino[editar]

1
Amigo, amigote, colega, camarada, compadre, compinche.

Información adicional[editar]

Cognados rumanos

Referencias y notas[editar]

  1. VV.AA. (1998) "amic". En: Gran diccionari de la llengua catalana. Barcelona: Institut d'Estudis Catalans
  2. mistraliana
  3. «amic». En: DEX online.