blanditus
Latín[editar]
blandītus | |
clásico (AFI) | [blanˈdiː.tʊs] |
rima | an.di.tus |
Forma verbal[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | blandītus | blandīta | blandītum | blandītī | blandītae | blandīta |
Vocativo | blandīte | blandīta | blandītum | blandītī | blandītae | blandīta |
Acusativo | blandītum | blandītam | blandītum | blandītōs | blandītās | blandīta |
Genitivo | blandītī | blandītae | blandītī | blandītōrum | blandītārum | blandītōrum |
Dativo | blandītō | blandītae | blandītō | blandītīs | blandītīs | blandītīs |
Ablativo | blandītō | blandītā | blandītō | blandītīs | blandītīs | blandītīs |
- 1
- Participio perfecto activo de blandior.1
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press