genu
Latín[editar]
genu | |
clásico (AFI) | [ˈɡɛnʊ] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | [ˈd͡ʒɛːnu] |
variantes | genus, genum |
rima | e.nu |
Etimología 1[editar]
Del protoitálico *genū, y este del protoindoeuropeo *ģen-u-.1 Compárese el griego antiguo γόνυ (góny), el nórdico antiguo glūn, el hitita genu-/ganu-, el sánscrito जानु (jānu-) y el gótico 𐌺𐌽𐌹𐌿 (kniu).1
Sustantivo neutro[editar]
4.ª declinación (-u)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | genu | genua |
Vocativo | genu | genua |
Acusativo | genu | genua |
Genitivo | genūs | genuum |
Dativo | genū | genibus |
Ablativo | genū | genibus |
- 1 Anatomía
- Rodilla.
Información adicional[editar]
- Derivados: geniculum, congenuclo
|
Véase también[editar]
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 259. ISBN 978-90-04-16797-1
Categorías:
- Páginas que usan Phonos
- Latín
- LA:Rimas:e.nu
- LA:Palabras provenientes del protoitálico
- LA:Palabras provenientes del protoindoeuropeo
- LA:Sustantivos
- LA:Sustantivos neutros
- LA:Cuarta declinación
- LA:Cuarta declinación -u
- LA:Anatomía
- Español-Protocéltico
- Español-Bretón
- Español-Córnico
- Español-Galés
- Español-Irlandés antiguo
- Español-Irlandés
- Español-Gaélico escocés
- Español-Nórdico antiguo
- Español-Danés
- Español-Islandés
- Español-Feroés
- Español-Noruego bokmål
- Español-Sueco
- Español-Alemán antiguo
- Español-Alemán
- Español-Frisón antiguo
- Español-Inglés antiguo
- Español-Inglés
- Español-Neerlandés antiguo
- Español-Neerlandés
- Español-Gótico
- Español-Albanés
- Español-Hitita
- Español-Armenio antiguo
- Español-Armenio
- Español-Griego antiguo
- Español-Griego
- Español-Pali
- Español-Sánscrito
- Español-Avéstico
- Español-Kurdo (macrolengua)
- Español-Oseta
- Español-Persa
- Español-Pastún
- Español-Tocario A
- Español-Tocario B