hic
Latín[editar]
Etimología 1[editar]
hic | |
clásico (AFI) | [hɪk] ⓘ |
rima | ik |
Del protoitálico *χo, *χa(-ī), *χod, y estos del protoindoeuropeo *g-/*ǵʰe-/*ǵʰo- ("este"), *ǵʰe-ḱe ("aquí").1 Compárese el sánscrito घ (gha, partícula, "ciertamente", "por lo menos") y el eslavónico eclesiástico antiguo že ("ahora", "y").1
→ -ce
Pronombre demostrativo[editar]
Declinación pronominal (similar a la 1. y 2.)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | hic | haec | hoc | hī | hae | haec |
Acusativo | hunc | hanc | hoc | hōs | hās | haec |
Genitivo | huius | hōrum | hārum | hōrum | ||
Dativo | huic | hīs | ||||
Ablativo | hōc | hāc | hōc | hīs |
- 1
- Este.
Etimología 2[editar]
hīc | |
clásico (AFI) | [hiːk] |
variantes | heic2, hīcine3, hīcin4 |
rima | ik |
del locativo singular del pronombre demostrativo protoitálico *χo.1
→ hic1