vir
Bretón[editar]
vir | |
pronunciación (AFI) | [ˈviːr] |
Mutación suave del sustantivo femenino bir ("flecha")
Gallego[editar]
vir | |
pronunciación | falta agregar |
Etimología 1[editar]
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Verbo intransitivo[editar]
- 1
- Venir.
Latín[editar]
vir | |
clásico (AFI) | [u̯ɪr] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | [vir] |
rima | u̯ir |
Etimología 1[editar]
Del protoitálico *wiro-, y este del protoindoeuropeo *uiHr-ó- ("hombre", "guerrero").1 Compárese el sánscrito वीर (vīrá) ("hombre, "héroe"), el avéstico vīra ("hombre", "humano"), el lituano výras ("hombre", "marido"), el gótico 𐍅𐌰𐌹𐍂 (wair, "hombre"), el inglés antiguo wer ("hombre", "esposo", "marido", "macho", "varón", "héroe") y el tocario A wir ("juvenil", "joven").1
Sustantivo masculino[editar]
2.ª declinación (-er)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | vir | virī |
Vocativo | vir | virī |
Acusativo | virum | virōs |
Genitivo | virī | virōrum |
Dativo | virō | virīs |
Ablativo | virō | virīs |
Información adicional[editar]
Portugués[editar]
vir | |
brasilero (AFI) | [ˈvi(h)] |
carioca (AFI) | [ˈvi(χ)] |
paulista (AFI) | [ˈvi(ɾ)] |
gaúcho (AFI) | [ˈvi(ɻ)] |
europeo (AFI) | [ˈviɾ] |
alentejano/algarvio (AFI) | [ˈvi.ɾi] |
portuense/transmontano (AFI) | [ˈbiɾ] |
acentuación | monosílaba |
longitud silábica | monosílaba |
rima | i(ʁ) |
Etimología 1[editar]
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Verbo intransitivo[editar]
- 1
- Venir.
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 681. ISBN 978-90-04-16797-1
Categorías:
- Páginas que usan Phonos
- Bretón
- BR:Formas mutadas
- Gallego
- GL:Verbos
- GL:Verbos intransitivos
- Latín
- LA:Rimas:u̯ir
- LA:Palabras provenientes del protoitálico
- LA:Sustantivos
- LA:Sustantivos masculinos
- LA:Segunda declinación
- LA:Segunda declinación -er
- Portugués
- PT:Palabras monosílabas
- PT:Rimas:i(ʁ)
- PT:Verbos
- PT:Verbos intransitivos