mentum
Latín[editar]
mentum | |
clásico (AFI) | [ˈmɛn.tũː] |
rima | en.tum |
Etimología[editar]
Del protoitálico *mnto-, y este del protoindoeuropeo *mn-to- ("mentón", "boca"), tal vez relacionado con minae y/o mōns.1 Compárese el hitita mēni-/mēna- ("cara", "mejilla"), el galés mant ("boca", "mandíbula"), el gótico 𐌼𐌿𐌽𐌸𐍃 (munþs, "boca"), el inglés antiguo mūð y el alemán antiguo mund.1
Sustantivo neutro[editar]
2.ª declinación (-um)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | mentum | menta |
Vocativo | mentum | menta |
Acusativo | mentum | menta |
Genitivo | mentī | mentōrum |
Dativo | mentō | mentīs |
Ablativo | mentō | mentīs |
- 1 Anatomía
- Mentón.
Referencias y notas[editar]
- ↑ 1,0 1,1 de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 373. ISBN 978-90-04-16797-1