correctus
Latín[editar]
| corrēctus | |
| clásico (AFI) | [kɔrˈreːk.tʊs] |
| variantes | conrēctus |
| rima | ek.tus |
Etimología[editar]
De corrigō, -ere ("enderezar") y el sufijo -tus4.
Adjetivo[editar]
| Comparación | |
| Comparativo: | corrēctior |
| Superlativo: | māxime corrēctus |
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
| Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
| Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
| Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
| Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
| Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
- 1
- Dicho de una persona: que cambió (para bien), mejorado, reformado (con respecto a su carácter, sus hábitos, etc.).1
- Uso: poco usado
Forma flexiva[editar]
Forma verbal[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
| Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
| Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
| Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
| Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
| Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de corrigō.
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press