mentitus
Latín[editar]
mentītus | |
clásico (AFI) | [mɛnˈti:.tʊs] |
rima | en.ti.tus |
Forma verbal[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | mentītus | mentīta | mentītum | mentītī | mentītae | mentīta |
Vocativo | mentīte | mentīta | mentītum | mentītī | mentītae | mentīta |
Acusativo | mentītum | mentītam | mentītum | mentītōs | mentītās | mentīta |
Genitivo | mentītī | mentītae | mentītī | mentītōrum | mentītārum | mentītōrum |
Dativo | mentītō | mentītae | mentītō | mentītīs | mentītīs | mentītīs |
Ablativo | mentītō | mentītā | mentītō | mentītīs | mentītīs | mentītīs |
- 1
- Participio perfecto activo de mentior.1
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press