mianownik
Polaco[editar]
| mianownik | |
| pronunciación (AFI) | /mjaˈnɔv.ɲik/ ⓘ |
| silabación | mia-now-nik |
| longitud silábica | trisílaba |
| rima | ɔvɲik |
Etimología[editar]
De mianować ("nominar") y el sufijo -nik.
Sustantivo masculino[editar]
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo (Mianownik) |
mianownik | mianowniki |
| Genitivo (Dopełniacz) |
mianownika | mianowników |
| Dativo (Celownik) |
mianownikowi | mianownikom |
| Acusativo (Biernik) |
mianownik | mianowniki |
| Instrumental (Narzędnik) |
mianownikiem | mianownikami |
| Locativo (Miejscownik) |
mianowniku | mianownikach |
| Vocativo (Wołacz) |
mianowniku | mianowniki |
- 1 Casos gramaticales
- Nominativo.
- Sinónimos: nominatiwus, nominativus, nominatyw.
- 2 Matemática
- Denominador.
Forma sustantiva[editar]
- 3
- Forma del acusativo singular de mianownik.
