cubitum
Latín[editar]
cubitum | |
clásico (AFI) | [ˈkʊbɪt̪ʊ̃ˑ] |
eclesiástico (AFI) | [ˈkuːbit̪um] |
variantes | cubitus |
rima | u.bi.tum |
Etimología 1[editar]
probablemente de cubitum, el part.perf.pas. de cubō, -āre ("estar echado").1
Sustantivo neutro[editar]
2.ª declinación (-um)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | cubitum | cubita |
Vocativo | cubitum | cubita |
Acusativo | cubitum | cubita |
Genitivo | cubitī | cubitōrum |
Dativo | cubitō | cubitīs |
Ablativo | cubitō | cubitīs |
Véase también[editar]
Forma flexiva[editar]
Forma verbal[editar]
Referencias y notas[editar]
- ↑ de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 148. ISBN 978-90-04-16797-1
- ↑ El participio perfecto pasivo en verbos intransitivos solo existe en el acusativo singular neutro en frases impersonales.