mansuefacio

De Wikcionario, el diccionario libre

Latín[editar]

mānsuēfaciō
clásico (AFI) [ˌman.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː]
[ˌmãː.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː]
rima a.ki.o

Etimología[editar]

Compuesto de mānsuēs ("manso") y faciō, -ere ("hacer").

Verbo transitivo[editar]

presente activo mānsuēfaciō, presente infinitivo mānsuēfacere, perfecto activo mānsuēfēcī, supino mānsuēfactum.

1
Amansar, domesticar, domar.
  • Uso: dícese de animales salvajes.1
2
Suavizar, aplacar, tranquilizar, apaciguar, civilizar.
  • Uso: dícese de personas.1

Conjugación[editar]

  • La raíz del pasivo se forma con el activo del verbo fīō

Referencias y notas[editar]

  1. 1,0 1,1 Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press