mun
Sueco[editar]
mun | |
pronunciación (AFI) | [ˈmɵnː] |
Etimología[editar]
De origen germánico.
Sustantivo[editar]
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
Indefinido | Definido | Indefinido | Definido | |
Nominativo | mun | munnen | munnar | munnarna |
Genitivo | muns | munnens | munnars | munnarnas |
- 1
- Boca.
- Ejemplo:
- Tugga inte med öppen mun
- No mastiques con la boca abierta
Compuestos[editar]
- mungiga
- mungipa
- munhåla
- munkavle
- munkorg
- mun-mot-mun-metoden
- munsbit
- munskydd
- munspel
- munstycke
- munsår
- pussmun
Derivados[editar]
Locuciones[editar]
Toki pona[editar]
mun | |
pronunciación (AFI) | /mun/ |
Etimología[editar]
Sustantivo[editar]
- 1
- Luna.
Adjetivo[editar]
- 2
- Lunar.