disconduco
Latín[editar]
discondūcō | |
clásico (AFI) | [dɪs.kɔnˈduː.koː] |
rima | on.du.ko |
Etimología[editar]
Del prefijo dis- y condūcō ("reunir").1
Verbo intransitivo[editar]
presente activo discondūcō, presente infinitivo discondūcere, perfecto activo discondūxī, supino discondūctum.
- 1
- Con dativo: Ser dañino, perjudicial o desfavorable (para), dañar (a), perjudicar (a).1
Conjugación[editar]
Flexión de discondūcōtercera conjugación, perfecto con s, intransitivo