consuefactus
Latín[editar]
| cōnsuēfactus | |
| clásico (AFI) | [ˌkõː.sʊ.eːˈfak.tʊs] [ˌkɔn.sʊ.eːˈfak.tʊs] |
| rima | ak.tus |
Forma verbal[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | cōnsuēfactus | cōnsuēfacta | cōnsuēfactum | cōnsuēfactī | cōnsuēfactae | cōnsuēfacta |
| Vocativo | cōnsuēfacte | cōnsuēfacta | cōnsuēfactum | cōnsuēfactī | cōnsuēfactae | cōnsuēfacta |
| Acusativo | cōnsuēfactum | cōnsuēfactam | cōnsuēfactum | cōnsuēfactōs | cōnsuēfactās | cōnsuēfacta |
| Genitivo | cōnsuēfactī | cōnsuēfactae | cōnsuēfactī | cōnsuēfactōrum | cōnsuēfactārum | cōnsuēfactōrum |
| Dativo | cōnsuēfactō | cōnsuēfactae | cōnsuēfactō | cōnsuēfactīs | cōnsuēfactīs | cōnsuēfactīs |
| Ablativo | cōnsuēfactō | cōnsuēfactā | cōnsuēfactō | cōnsuēfactīs | cōnsuēfactīs | cōnsuēfactīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de cōnsuēfaciō.