discuneatus
Apariencia
discuneātus | |
clásico (AFI) | [ˌdɪs.kʊ.nɛˈaː.tʊs] |
rima | e.a.tus |
Etimología
[editar]Del prefijo dis- y cuneātus ("hendido con una cuña", participio perfecto de cuneō "hender con una cuña").[1]
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | discuneātus | discuneāta | discuneātum | discuneātī | discuneātae | discuneāta |
Vocativo | discuneāte | discuneāta | discuneātum | discuneātī | discuneātae | discuneāta |
Acusativo | discuneātum | discuneātam | discuneātum | discuneātōs | discuneātās | discuneāta |
Genitivo | discuneātī | discuneātae | discuneātī | discuneātōrum | discuneātārum | discuneātōrum |
Dativo | discuneātō | discuneātae | discuneātō | discuneātīs | discuneātīs | discuneātīs |
Ablativo | discuneātō | discuneātā | discuneātō | discuneātīs | discuneātīs | discuneātīs |
- 1
- Dividido o abierto con una cuña.[1]
- Uso: poco usado
- Ejemplo:
ita securi grassantur extrahuntque carnes. illae [conchae] se contrahunt, sed frustra, discuneatae.Plinio el viejo. Naturalis Historia. Capítulo Liber IX (Aquatilium naturae) 90. 77.
Referencias y notas
[editar]- 1 2 «discuneatus» en Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Karl Ernst Georges. Editorial: Hahnsche Buchhandlung. Hannover, 1913.