narratio
Ir a la navegación
Ir a la búsqueda
Latín[editar]
| narrātiō | |
| Clásico (AFI): | [narˈraː.tɪ.oː] |
Etimología[editar]
De narrō, -āre ("narrar") y el sufijo -tiō.
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | narrātiō | narrātiōnēs |
| Vocativo | narrātiō | narrātiōnēs |
| Acusativo | narrātiōnem | narrātiōnēs |
| Genitivo | narrātiōnis | narrātiōnum |
| Dativo | narrātiōnī | narrātiōnibus |
| Ablativo | narrātiōne | narrātiōnibus |
- b Retórica.
- Aquella parte del discurso en la que se declaran los hechos de un caso.[1]