vetus
Apariencia
vetus | |
clásico (AFI) | [ˈwɛ.tʊs] |
rima | u̯e.tus |
Etimología
[editar]Del protoitálico *wetos- ('año'), y este del protoindoeuropeo *uet-os- ('año').[1] Compárese el hitita u̯itt- ('año'), el sánscrito वत्स (vatsá, 'año'), el griego antiguo ἔτος (étos, 'año'), el lituano vẽtušas ('viejo'), el gótico 𐍅𐌹𐌸𐍂𐌿𐍃 (wiþrus, 'añojo'), el nórdico antiguo veðr ("tiempo (meteorológico") y el alemán antiguo widar ("tiempo (meteorológico").[1] → vitulus
Adjetivo
[editar]Comparación | |
Comparativo: | veterior |
Superlativo: | veterrimus |
3.ª declinación (de una terminación consonante) | ||||
Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|
Masculino Femenino |
Neutro | Masculino Femenino |
Neutro | |
Nominativo | vetus | vetus | veterēs | vetera |
Vocativo | vetus | vetus | veterēs | vetera |
Acusativo | veterem | vetus | veterēs | vetera |
Genitivo | veteris | veteris | veterum | veterum |
Dativo | veterī | veterī | veteribus | veteribus |
Ablativo | vetere | vetere | veteribus | veteribus |
Locativo | {{{25}}} | {{{26}}} | {{{27}}} | {{{28}}} |
Referencias y notas
[editar]- 1 2 Michiel de Vaan. Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Páginas 672-673. Editorial: Leiden. Brill, 2008. ISBN: 9789004167971.