kleñvel

Bretón

kleñvel
pronunciación (AFI)	/ˈklẽː.vɛl/
variantes	kleñver

Etimología

Del bretón medio cleuell.

Verbo intransitivo

1

Enfermar.

Conjugación

Conjugación de kleñvel

Formas no personales
Infinitivo	kleñvel
Participio presente	o kleñvel
Participio pasado	klañvet
Formas personales
número	singular				plural			pasiva
persona	1.ª	2.ª	3.ª masculino	3.ª femenino	1.ª	2.ª	3.ª	impersonal
Modo indicativo
Presente	klañvan	klañvez	klañv	klañv	klañvomp	klañvit	klañvont	klañver
Pretérito imperfecto	klañven	klañves	klañve	klañve	klañvemp	klañvec'h	klañvent	klañved
Pretérito perfecto	klañvis	klañvjout	klañvas	klañvas	klañvjomp	klañvjoc'h	klañvjont	klañvjod
Futuro	klañvin	klañvi	klañvo	klañvo	klañvimp	klañvot	klañvint	klañvor
Modo condicional
Presente	klañvfen	klañvfes	klañvfe	klañvfe	klañvfemp	klañvfec'h	klañvfent	klañvfed
Pretérito	klañvjen	klañvjes	klañvje	klañvje	klañvjemp	klañvjec'h	klañvjent	klañvjed
Modo imperativo
Presente		klañv	klañvet	klañvet	klañvomp	klañvit	klañvent
Nota: Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo

Información adicional

• Morfología: klañv, -el (desinencia verbal).