Ir al contenido

koe

De Wikcionario, el diccionario libre

Finés

[editar]
koe
pronunciación (AFI) /ˈkoe(ʔ)/

Etimología

[editar]

De kokea ('experimentar') y el sufijo -e

Sustantivo

[editar]
1
Experimento
2
Prueba, ensayo
3
Examen

Véase también

[editar]
koe
pronunciación (AFI) /koˈe/
silabación ko-e
longitud silábica bisílaba
rima e

Etimología

[editar]

Si puedes, incorpórala: ver cómo

Sufijo

[editar]
1
Úsase para formar el superlativo de los adjetivos y el intensivo de los verbos: de tuicha, "grande" → tuichakoe, "enorme"; de kane'o, "estar cansado" → ikane'okoe, "estar exhausto"

Verbo transitivo

[editar]
2
Diferenciarse, distinguirse, determinar.[1]

Conjugación

[editar]
koe
conjugación aireal
Formas personales
Número singular plural
Persona primera segunda tercera primera
(inclusiva)
primera
(exclusiva)
segunda tercera
Indicativo che nde ha'e ñande ore peẽ ha'ekuéra
Presente Afirmativo aikoe reikoe oikoe jaikoe roikoe peikoe oikoe
Negativo ndaikoei ndereikoei ndoikoei ndajaikoei ndoroikoei ndapeikoei ndoikoei

Japonés (Romaji)

[editar]
koe
pronunciación (AFI) [ko̞e̞]
escrituras alternativas [2], こえ[3]

Etimología

[editar]

Si puedes, incorpórala: ver cómo

Sustantivo

[editar]
1
Voz

Véase también

[editar]

Maorí

[editar]
koe
pronunciación falta agregar

Etimología

[editar]

Del protopolinesio *koe

Pronombre

[editar]
1
, vos, usted; pronombre personal de segunda persona singular.

Neerlandés

[editar]
koe
pronunciación (AFI) [ku]

Etimología

[editar]

Del neerlandés antiguo *kuo, a su vez del protogermánico *kūz, en última instancia del protoindoeuropeo *gʷōus. Compárese el inglés cow o el alemán Kuh

Sustantivo femenino

[editar]
Singular Plural
Base koe koeien
Diminutivo koetje koetjes
1 Mamíferos
(Bos taurus) Vaca

Véase también

[editar]

Rapa nui

[editar]
koe
pronunciación (AFI) [ˈko.e]

Etimología

[editar]

Del protopolinesio *koe

Pronombre

[editar]
1
, vos, usted; pronombre personal de segunda persona singular.[4]

Véase también

[editar]

Referencias y notas

[editar]
  1. Jover Peralta & Tomás Ozuna. Diccionario bilingüe guaraní-español y español-guaraní. Editorial: Tupá. Buenos Aires, 1951.
  2. kanji
  3. hiragana
  4. José Conte Oliveros & Alberto Hotus Chávez. Diccionario etimológico rapanui-español. Editorial: Comisión para la Estructuración de la Lengua Rapanui y Puntángeles Universidad de Playa Ancha Editorial. 2000. ISBN: 9567906300.