confirmatio
Ir a la navegación
Ir a la búsqueda
Latín[editar]
cōnfirmātiō | |
Clásico (AFI): | [kõː.fɪrˈmaː.tɪ.oː] [kɔn.fɪrˈmaː.tɪ.oː] |
Etimología[editar]
De cōnfirmō, -āre ("fortalecer") y el sufijo -tiō, y aquel del prefijo con- y firmō, -āre ("fortalecer").1
Sustantivo femenino[editar]
3.ª declinación (m/f consonante)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | cōnfirmātiō | cōnfirmātiōnēs |
Vocativo | cōnfirmātiō | cōnfirmātiōnēs |
Acusativo | cōnfirmātiōnem | cōnfirmātiōnēs |
Genitivo | cōnfirmātiōnis | cōnfirmātiōnum |
Dativo | cōnfirmātiōnī | cōnfirmātiōnibus |
Ablativo | cōnfirmātiōne | cōnfirmātiōnibus |
- 1
- Confirmación.
Descendientes[editar]
Descendientes de «confirmatio» en otras lenguas:
Véase también[editar]
Wikipedia en latín tiene un artículo sobre confirmatio.
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press