vir
Apariencia
Bretón
[editar]| vir | |
| pronunciación (AFI) | [ˈviːr] |
Forma flexiva
[editar]Forma sustantiva
[editar]Gallego
[editar]| vir | |
| pronunciación (AFI) | [ˈbiɾ] |
| silabación | vir |
| acentuación | monosílaba |
| longitud silábica | monosílaba |
| rima | iɾ |
Etimología 1
[editar]Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Verbo intransitivo
[editar]- 1
- Venir.
| vir | |
| clásico (AFI) | /ˈwir/ ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | /ˈvir/ |
| silabación | vir |
| acentuación | monosílaba |
| longitud silábica | monosílaba |
| rima | ir |
Etimología 1
[editar]Del protoitálico *wiro-, y este del protoindoeuropeo *uiHr-ó- ("hombre", "guerrero").[1] Compárese el sánscrito वीर (vīrá) ("hombre, "héroe"), el avéstico vīra ("hombre", "humano"), el lituano výras ("hombre", "marido"), el gótico 𐍅𐌰𐌹𐍂 (wair, 'hombre'), el inglés antiguo wer ("hombre", "esposo", "marido", "macho", "varón", "héroe") y el tocario A wir ("juvenil", "joven").[1]
Sustantivo masculino
[editar]2.ª declinación (-er) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | vir | virī |
| Vocativo | vir | virī |
| Acusativo | virum | virōs |
| Genitivo | virī | virōrum |
| Dativo | virō | virīs |
| Ablativo | virō | virīs |
Información adicional
[editar]| vir | |
| pronunciación | falta agregar |
Etimología 1
[editar]Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Verbo intransitivo
[editar]- 1
- Venir.
Referencias y notas
[editar]- 1 2 Michiel de Vaan. Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Página 681. Editorial: Leiden. Brill, 2008. ISBN: 9789004167971.
Categorías:
- Bretón
- BR:Formas mutadas
- Gallego
- GL:Palabras monosílabas
- GL:Rimas:iɾ
- GL:Verbos intransitivos
- GL:Verbos
- Latín
- LA:Palabras monosílabas
- LA:Rimas:ir
- LA:Palabras provenientes del protoitálico
- LA:Sustantivos masculinos
- LA:Sustantivos
- LA:Segunda declinación
- LA:Segunda declinación -er
- Portugués
- PT:Palabras sin transcripción fonética
- PT:Verbos intransitivos
- PT:Verbos