unio

Latín

Etimología 1

ūniō
clásico (AFI)	[ˈuː.nɪ.oː]
rima	u.ni.o

verbalización de ūnus ("uno").

Verbo transitivo

presente activo ūniō, presente infinitivo ūnīre, perfecto activo ūniī, supino ūnītum.

1

Unir.

Conjugación

Flexión de ūniōcuarta conjugación, perfecto con v

indicativo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	ūniō	ūnīs	ūnit	ūnīmus	ūnītis	ūniunt
	imperfecto	ūniēbam	ūniēbās	ūniēbat	ūniēbāmus	ūniēbātis	ūniēbant
	futuro	ūniam	ūniēs	ūniet	ūniēmus	ūniētis	ūnient
	perfecto	ūniī	ūniistī	ūniit	ūniimus	ūniistis	ūniērunt, ūniēre
	pluscuamperfecto	ūnieram	ūnierās	ūnierat	ūnierāmus	ūnierātis	ūnierant
	futuro perfecto	ūnierō	ūnieris	ūnierit	ūnierimus	ūnieritis	ūnierint
pasivo	presente	ūnior	ūnīris, ūnīre	ūnītur	ūnīmur	ūnīminī	ūniuntur
	imperfecto	ūniēbar	ūniēbāris, ūniēbāre	ūniēbātur	ūniēbāmur	ūniēbāminī	ūniēbantur
	futuro	ūniar	ūniēris, ūniēre	ūniētur	ūniēmur	ūniēminī	ūnientur
	perfecto	ūnītus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	ūnītus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	ūnītus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	ūniam	ūniās	ūniat	ūniāmus	ūniātis	ūniant
	imperfecto	ūnīrem	ūnīrēs	ūnīret	ūnīrēmus	ūnīrētis	ūnīrent
	perfecto	ūnierim	ūnierīs	ūnierit	ūnierīmus	ūnierītis	ūnierint
	pluscuamperfecto	ūniissem	ūniissēs	ūniisset	ūniissēmus	ūniissētis	ūniissent
pasivo	presente	ūniar	ūniāris, ūniāre	ūniātur	ūniāmur	ūniāminī	ūniantur
	imperfecto	ūnīrer	ūnīrēris, ūnīrēre	ūnīrētur	ūnīrēmur	ūnīrēminī	ūnīrentur
	perfecto	ūnītus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	ūnītus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	ūnī	ūnitō	ūnitō	ūnīre	ūnītor	ūnītor
	plural	ūnīte	ūnītōte	ūniuntō	ūnīminī	—	ūniuntor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		ūnīre	ūniisse	ūnītūrus -a,-um esse	ūnīrī	ūnītus -a,-um esse	ūnītum īrī
participios		ūniēns (ūnientis)	—	ūnītūrus -a,-um	—	ūnītus -a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo		acusativo	dativo/ablativo
		ūniendum	ūniendī	ūniendō	ūniendus -a,-um	ūnītum	ūnītū

Etimología 2

ūniō
clásico (AFI)	[ˈuː.nɪ.oː]
rima	u.ni.o

De ūnus ("uno") y el sufijo iō₁.

Sustantivo masculino

1

Una perla gigante.

2

Unidad.

• Uso: latín eclesiástico.

3

Unión, fusión.

• Uso: latín eclesiástico.

Etimología 3

uniō
clásico (AFI)	[ˈʊ.nɪ.oː]
rima	u.ni.o

Incierta.

Sustantivo masculino

1 Botánica

Una clase de cebolla.