consultus
Latín[editar]
consultus | |
clásico (AFI) | [kõːˈs̠ʊɫ̪t̪ʊs̠] |
eclesiástico (AFI) | [konˈsul̪t̪us] |
rima | ul.tus |
Etimología 1[editar]
Si puedes, incorpórala: ver cómo.1
Adjetivo[editar]
- 1
- Especialmente con genitivo que expresa el campo de los conocimientos: hábil, experto, diestro, experimentado, docto, erudito (especialmente en derecho).
Sustantivo masculino[editar]
2.ª declinación (-us)
| ||
Singular | Plural | |
---|---|---|
Nominativo | cōnsultus | cōnsultī |
Vocativo | cōnsulte | cōnsultī |
Acusativo | cōnsultum | cōnsultōs |
Genitivo | cōnsultī | cōnsultōrum |
Dativo | cōnsultō | cōnsultīs |
Ablativo | cōnsultō | cōnsultīs |
Locuciones[editar]
|
Forma flexiva[editar]
Forma verbal[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | cōnsultus | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta |
Vocativo | cōnsulte | cōnsulta | cōnsultum | cōnsultī | cōnsultae | cōnsulta |
Acusativo | cōnsultum | cōnsultam | cōnsultum | cōnsultōs | cōnsultās | cōnsulta |
Genitivo | cōnsultī | cōnsultae | cōnsultī | cōnsultōrum | cōnsultārum | cōnsultōrum |
Dativo | cōnsultō | cōnsultae | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs |
Ablativo | cōnsultō | cōnsultā | cōnsultō | cōnsultīs | cōnsultīs | cōnsultīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de cōnsulō.
Referencias y notas[editar]
- ↑ Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press