bini
Ir a la navegación
Ir a la búsqueda
Latín[editar]
bīnī | |
Clásico (AFI): | [ˈbiː.niː] |
Variante: | bīnus (singular, muy raro) |
Numerales latinos | |||
← I | II | III → | |
---|---|---|---|
Cardinal: | duo | ||
Ordinal: | alter secundus | ||
Distributivo: | bīnī | ||
Adverbial: | bis |
Etimología[editar]
De bis ("dos veces") y el sufijo -nus, -nī.1
Adjetivo plural[editar]
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | ||||
Nominativo | bīnī | bīnae | bīna | |||
Vocativo | bīnī | bīnae | bīna | |||
Acusativo | bīnōs | bīnās | bīna | |||
Genitivo | bīnōrum | bīnārum | bīnōrum | |||
Dativo | bīnīs | bīnīs | bīnīs | |||
Ablativo | bīnīs | bīnīs | bīnīs |
- 3
- Dícese de personas o cosas de las cuales hay solo dos o cuando se habla solo de dos: los dos, ambos.1
Otomí de Temoaya[editar]
bini | |
Pronunciación (AFI): | Si puedes, ¡incorpórala! |
Etimología[editar]
Si puedes, incorpórala: ver cómo.
Verbo[editar]
- 1
- Acordar.