debeo

Latín

debeo
clásico (AFI)	dēbeō [ˈd̪eːbeoː] ⓘ
eclesiástico (AFI)	dēbeō [ˈd̪ɛːbeo]
rima	eː.be.oː

Etimología 1

Del prefijo dē- y habeō, -ēre ('tener').

Verbo transitivo

presente activo dēbeō, presente infinitivo dēbēre, perfecto activo dēbuī, supino dēbitum.

1

Deber, ser deudor.

2

Deber, estar obligado a.

3

Deber, estar destinado a hacer algo.

• Uso: literario

4

Ser debido a uno, estar destinado.

• Uso: con pasiva

Conjugación

Flexión de dēbeōsegunda conjugación, perfecto con u

indicativo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dēbeō	dēbēs	dēbet	dēbēmus	dēbētis	dēbent
	imperfecto	dēbēbam	dēbēbās	dēbēbat	dēbēbāmus	dēbēbātis	dēbēbant
	futuro	dēbēbō	dēbēbis	dēbēbit	dēbēbimus	dēbēbitis	dēbēbunt
	perfecto	dēbuī	dēbuistī	dēbuit	dēbuimus	dēbuistis	dēbuērunt, dēbuēre
	pluscuamperfecto	dēbueram	dēbuerās	dēbuerat	dēbuerāmus	dēbuerātis	dēbuerant
	futuro perfecto	dēbuerō	dēbueris	dēbuerit	dēbuerimus	dēbueritis	dēbuerint
pasivo	presente	dēbeor	dēbēris, dēbēre	dēbētur	dēbēmur	dēbēminī	dēbentur
	imperfecto	dēbēbar	dēbēbāris, dēbēbāre	dēbēbātur	dēbēbāmur	dēbēbāminī	dēbēbantur
	futuro	dēbēbor	dēbēberis, dēbēbere	dēbēbitur	dēbēbimur	dēbēbiminī	dēbēbuntur
	perfecto	dēbitus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
	pluscuamperfecto	dēbitus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
	futuro perfecto	dēbitus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
subjuntivo		singular			plural
		primera	segunda	tercera	primera	segunda	tercera
activo	presente	dēbeam	dēbeās	dēbeat	dēbeāmus	dēbeātis	dēbeant
	imperfecto	dēbērem	dēbērēs	dēbēret	dēbērēmus	dēbērētis	dēbērent
	perfecto	dēbuerim	dēbuerīs	dēbuerit	dēbuerīmus	dēbuerītis	dēbuerint
	pluscuamperfecto	dēbuissem	dēbuissēs	dēbuisset	dēbuissēmus	dēbuissētis	dēbuissent
pasivo	presente	dēbear	dēbeāris, dēbeāre	dēbeātur	dēbeāmur	dēbeāminī	dēbeantur
	imperfecto	dēbērer	dēbērēris, dēbērēre	dēbērētur	dēbērēmur	dēbērēminī	dēbērentur
	perfecto	dēbitus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
	pluscuamperfecto	dēbitus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
imperativos		activo			pasivo
		presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)	presente (2ª persona)	futuro (2ª persona)	futuro (3ª persona)
	singular	dēbē	dēbētō	dēbētō	dēbēre	dēbētor	dēbētor
	plural	dēbēte	dēbētōte	dēbentō	dēbēminī	—	dēbentor
		presente	perfecto	futuro	presente	perfecto	futuro
infinitivos		dēbēre	dēbuisse	dēbitūrus -a,-um esse	dēbērī	dēbitus -a,-um esse	dēbitum īrī
participios		dēbēns (dēbentis)	—	dēbitūrus -a,-um	—	dēbitus -a,-um	—
		gerundio			gerundivo	supino
		acusativo	genitivo	dativo/ablativo		acusativo	dativo/ablativo
		dēbendum	dēbendī	dēbendō	dēbendus -a,-um	dēbitum	dēbitū