De Wikcionario, el diccionario libre
mānsuēfaciō
|
clásico (AFI)
|
[ˌman.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː] [ˌmãː.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː]
|
rima
|
a.ki.o
|
Compuesto de mānsuēs ("manso") y faciō, -ere ("hacer").
presente activo mānsuēfaciō, presente infinitivo mānsuēfacere, perfecto activo mānsuēfēcī, supino mānsuēfactum.
- 1
- Amansar, domesticar, domar.
- Uso: dícese de animales salvajes.[1]
- 2
- Suavizar, aplacar, tranquilizar, apaciguar, civilizar.
- Uso: dícese de personas.[1]
- La raíz del pasivo se forma con el activo del verbo fīō
Flexión de mānsuēfaciōirregular, supletivotercera conjugación (-io), variación -facio, perfecto con dilatación
indicativo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
mānsuēfaciō
|
mānsuēfacis
|
mānsuēfacit
|
mānsuēfacimus
|
mānsuēfacitis
|
mānsuēfaciunt
|
imperfecto
|
mānsuēfaciēbam
|
mānsuēfaciēbās
|
mānsuēfaciēbat
|
mānsuēfaciēbāmus
|
mānsuēfaciēbātis
|
mānsuēfaciēbant
|
futuro
|
mānsuēfaciam
|
mānsuēfaciēs
|
mānsuēfaciet
|
mānsuēfaciēmus
|
mānsuēfaciētis
|
mānsuēfacient
|
perfecto
|
mānsuēfēcī
|
mānsuēfēcistī
|
mānsuēfēcit
|
mānsuēfēcimus
|
mānsuēfēcistis
|
mānsuēfēcērunt, mānsuēfēcēre
|
pluscuamperfecto
|
mānsuēfēceram
|
mānsuēfēcerās
|
mānsuēfēcerat
|
mānsuēfēcerāmus
|
mānsuēfēcerātis
|
mānsuēfēcerant
|
futuro perfecto
|
mānsuēfēcerō
|
mānsuēfēceris
|
mānsuēfēcerit
|
mānsuēfēcerimus
|
mānsuēfēceritis
|
mānsuēfēcerint
|
pasivo
|
presente
|
mānsuēfīō
|
mānsuēfīs
|
mānsuēfit
|
mānsuēfīmus
|
mānsuēfītis
|
mānsuēfīunt
|
imperfecto
|
mānsuēfīēbam
|
mānsuēfīēbās
|
mānsuēfīēbāt
|
mānsuēfīēbāmus
|
mānsuēfīēbātis
|
mānsuēfīēbant
|
futuro
|
mānsuēfīam
|
mānsuēfiēs
|
mānsuēfiēt
|
mānsuēfīēmus
|
mānsuēfīētis
|
mānsuēfīent
|
perfecto
|
mānsuēfactus -a, -um sum (part. perf. seguido del presente indicativo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
mānsuēfactus -a, -um eram (part. perf. seguido del imperfecto indicativo de sum)
|
futuro perfecto
|
mānsuēfactus -a, -um erō (part. perf. seguido del futuro indicativo de sum)
|
subjuntivo
|
singular
|
plural
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
primera
|
segunda
|
tercera
|
activo
|
presente
|
mānsuēfaciam
|
mānsuēfaciās
|
mānsuēfaciat
|
mānsuēfaciāmus
|
mānsuēfaciātis
|
mānsuēfaciant
|
imperfecto
|
mānsuēfacerem
|
mānsuēfacerēs
|
mānsuēfaceret
|
mānsuēfacerēmus
|
mānsuēfacerētis
|
mānsuēfacerent
|
perfecto
|
mānsuēfēcerim
|
mānsuēfēcerīs
|
mānsuēfēcerit
|
mānsuēfēcerīmus
|
mānsuēfēcerītis
|
mānsuēfēcerint
|
pluscuamperfecto
|
mānsuēfēcissem
|
mānsuēfēcissēs
|
mānsuēfēcisset
|
mānsuēfēcissēmus
|
mānsuēfēcissētis
|
mānsuēfēcissent
|
pasivo
|
presente
|
mānsuēfīam
|
mānsuēfīās
|
mānsuēfīat
|
mānsuēfīāmus
|
mānsuēfīātis
|
mānsuēfīant
|
imperfecto
|
mānsuēfierem
|
mānsuēfierēs
|
mānsuēfierēt
|
mānsuēfierēmus
|
mānsuēfierētis
|
mānsuēfierent
|
perfecto
|
mānsuēfactus -a, -um sim (part. perf. seguido del presente subjuntivo de sum)
|
pluscuamperfecto
|
mānsuēfactus -a, -um essem (part. perf. seguido del imperfecto subjuntivo de sum)
|
imperativos
|
activo
|
pasivo
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
presente (2ª persona)
|
futuro (2ª persona)
|
futuro (3ª persona)
|
|
singular
|
mānsuēfac
|
mānsuēfacitō
|
mānsuēfacitō
|
mānsuēfī
|
mānsuēfītō
|
mānsuēfītō
|
plural
|
mānsuēfacite
|
mānsuēfacitōte
|
mānsuēfaciuntō
|
mānsuēfīte
|
mānsuēfītōte
|
mānsuēfīuntō
|
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
presente
|
perfecto
|
futuro
|
infinitivos
|
mānsuēfacere
|
mānsuēfēcisse
|
mānsuēfactūrus -a,-um esse
|
mānsuēfierī
|
mānsuēfactus -a,-um esse
|
mānsuēfactum īrī
|
participios
|
mānsuēfaciēns (mānsuēfacientis)
|
—
|
mānsuēfactūrus -a,-um
|
—
|
mānsuēfactus -a,-um
|
—
|
|
gerundio
|
gerundivo
|
supino
|
acusativo
|
genitivo
|
dativo/ablativo
|
acusativo
|
dativo/ablativo
|
mānsuēfaciendum
|
mānsuēfaciendī
|
mānsuēfaciendō
|
mānsuēfaciendus -a,-um
|
mānsuēfactum
|
mānsuēfactū
|
- ↑ 1,0 1,1 Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.