rir

De Wikcionario, el diccionario libre

Asturiano[editar]

 rir
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!

Etimología[editar]

Del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.

Gallego[editar]

 rir
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!

Etimología[editar]

Del galaicoportugués riir ("reír"), y este del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.

Locuciones[editar]

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Portugués[editar]

 rir
Brasil (AFI):  [ˈʁi(ʁ)]
Portugal (AFI):  [ˈʁiɾ]

Etimología[editar]

Del galaicoportugués riir ("reír"), y este del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.
2
Reír.
  • Uso: figurado, literario.

Locuciones[editar]

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Provenzal antiguo[editar]

 rir
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!

Etimología[editar]

Del rideo rīdēre.

Sustantivo masculino[editar]

1
Variante de rire.

Verbo intransitivo[editar]

2
Variante de rire.

Romanche[editar]

 rir
Pronunciación (AFI):  Si puedes, ¡incorpórala!
Grafías alternativas:  reir (surmirano)
rier

Etimología[editar]

Del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.
  • Ámbito: alto engadino, grisón, subsilvano, sursilvano.

Referencias y notas[editar]