rir

De Wikcionario, el diccionario libre

Asturiano[editar]

rir
pronunciación (AFI) /ˈriɾ/
silabación rir
acentuación monosílaba
longitud silábica monosílaba
rima

Etimología[editar]

Del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.

Gallego[editar]

rir
pronunciación falta agregar

Etimología[editar]

Del galaicoportugués riir ("reír"), y este del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.

Locuciones[editar]

Relacionado

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Portugués[editar]

rir
Brasil (AFI) [ˈʁi(ʁ)]
Portugal (AFI) [ˈʁiɾ]

Etimología[editar]

Del galaicoportugués riir ("reír"), y este del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.
2
Reír.
  • Uso: figurado, literario.

Locuciones[editar]

Relacionado

Conjugación[editar]

Información adicional[editar]

Provenzal antiguo[editar]

rir
pronunciación falta agregar

Etimología[editar]

Del latín rīdēre ("reír").

Sustantivo masculino[editar]

1
Variante de rire.

Verbo intransitivo[editar]

2
Variante de rire.

Romanche[editar]

rir
pronunciación falta agregar
grafías alternativas reir1rier

Etimología[editar]

Del latín rīdēre ("reír").

Verbo intransitivo[editar]

1
Reír.
  • Ámbito: alto engadino, grisón, sursilvano, sursilvano.

Referencias y notas[editar]

  1. surmirano