verus
| verus | |
| clásico (AFI) | vērus [ˈu̯eːrʊs̠] ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | vērus [ˈvɛːrus] |
| rima | u̯eː.rus |
Etimología 1
[editar]Del protoitálico *wēro-, y este del protoindoeuropeo.[1] Compárese el protocelta *wīro- (irlandés antiguo fír ('verdad'), galés gwir ('verdad')), el eslavo eclesiástico antiguo věra ("fe", "creencia") y el alemán antiguo wār ('verdadero').[1]
→ sevērus.
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | vērus | vēra | vērum | vērī | vērae | vēra |
| Vocativo | vēre | vēra | vērum | vērī | vērae | vēra |
| Acusativo | vērum | vēram | vērum | vērōs | vērās | vēra |
| Genitivo | vērī | vērae | vērī | vērōrum | vērārum | vērōrum |
| Dativo | vērō | vērae | vērō | vērīs | vērīs | vērīs |
| Ablativo | vērō | vērā | vērō | vērīs | vērīs | vērīs |
- 1
- Real, verdadero, auténtico, genuino.
- Uso: como antónimo de falsificado, falso.[2]
- 2
- Real, verdadero, existente.
- 3
- Visto, conocido, etc., como es en realidad, en su forma verdadera.[2]
- 4
- Propiamente dicho, veraz, verídico.[2]
- 5
- Consistente con los hechos, verdadero, verídico.[2]
- 6
- Basado en la verdad, bien fundado, sólido.[2]
- 7
- Moralmente recto o verdadero, justo, honesto.[2]
- Uso: dícese de personas, etc.[2]
- 8
- Conforme a una regla, norma, cálculo, etc.: cierto, correcto, libre de errores.[2]
Información adicional
[editar]- Derivados: verax, verax, veridicus, veriloquus, veriloquium, verisimilis, verisimiliter, verisimilitudo, veritas, veriverbium, vero, veratrum, verum, verumtamen, verumvero